TROTS!!!!!

Wie mij zo'n 15 jaar geleden zou zeggen dat ik trots zou zijn op iets wat zeer alledaags(helaas niet voor iedereen) is zou ik echt als gek hebben verklaard!!!!

Maar ja die tijd is toch gekomen.....................................................want ik ben trots op mijn dochter die nu een maand ook op de wc POEPT!!!!!!!!!!!! Plassen deed ze al maar poeppen helaas niet maar na een hartig woordje van een crecheleidster is ze eindelijk zo ver dat ze nu altijd op de wc poept! Dus hier een trotse mama en ja als iemand zou zeggen dat ik nog trotser kon worden zou ik die ook echt voor gek verklaren maar..............................................dat is dus ook gebeurd want haar jongere zusje geeft ook al af en toe aan dat ze moet PLASSEN en POEPPEN en doet dat dan ook meestal !!!!

Dus hier een zeer trotse mama van 2 dochters die lekker plassen en poeppen!!!!

Moeder trapt er wéér in.

Ik maak even een vergelijking. Correct me if I'm wrong:

Ikea versus De Bevalling

- Je gaat er vol goede moed in
- Het eindresultaat is wenselijk
- Na verloop van tijd gaat het je steeds meer tegenstaan
- Op het toppunt van de pijn, als je denkt dat je het echt niet meer aankan, mag je persen/betalen.
- Eenmaal verlost/bij de auto ben je blij dat je ervan af bent
- Maar dan komen de slapeloze nachten/het in elkaar zetten van de meubels
- Op onverklaarbare wijze vergeet je na een tijdje hoe erg het was en trap je er gewoon wéér in.

Herkenbaar, anyone?

Ik was er dus, afgelopen zondag. Zondag ja. Want op een andere dag konden we niet. En was I even not amused zeg. Ik heb deze keer alleen niet gezegd dat ik noooooit meer ga. Want ik weet dat we over een paar weken Dochters speelgoedkast moeten halen. Maar dán ga ik het helemaal anders doen. 's Morgens vroeg. Zonder Dochter, zonder Vader. Zou 't schelen? Of kom ik dan ook weer gefrustreerd thuis. Tips zijn welkom!

Tranen voor Annabel

Eigenlijk ben ik best een harde tante Toos. Ik schiet niet snel vol. Niet bij films, boeken of nieuwsberichten. Ook niet in privésituaties. Dat betekent natuurlijk niet dat ik niets voel, er komen alleen niet zo snel tranen bij. Uitzonderingen daargelaten...

Toen ik zwanger was van mijn tweede zoon, keek ik Broke Back Mountain. Man of man, tranen met tuiten, snot en snikken. Verschrikkelijk. Ik wijt het nog steeds aan die zwangerschapshormonen.

Maar de echte uitzondering voor mij is dierenleed (en sinds ik moeder ben: kinderleed). Dierenleed gaat mij verschrikkelijk aan het hart. Waarom? Ik denk omdat dieren zo weerloos zijn ten opzichte van mensen. Ze zijn zo erg overgeleverd aan de wereld die de mensheid heeft gemaakt. Padden worden overreden door onze auto's, kuikens verdwijnen in onze machines en olifanten vallen in door ons gegraven grachten.

Nu weet ik wel dat het bij olifant Annabel echt een ongeluk was. Kan gebeuren. Zal ook blijven gebeuren. Maar ik vind het zo verschrikkelijk zielig. Die ogen van dat dier toen ze in die gracht lag. En nu hebben ze haar ook nog in moeten slapen. En als ik de volgende dag hoor dat de overige olifanten met hun poten op de plek des onheils staan te graven... nou, dan kun je mij dus afvoeren.

Zakdoek!

Voel't!

De vakantie is weer voorbij, de oscars uitgereikt en het vasten begonnen.

Tijd voor frisse moed. De lente laat vast niet lang meer op zich wachten, misschien niet in warmte en zonnestraaltjes, maar heb je de kwetterjes al weer gehoord om vijf uur in de ochtend? Dat gaat helemaal goed komen.

Komop! Feel the spirit, gooi die ramen open, laat de woorden mee vloeien op de wind.

Per slot van rekening is Kaatje niet de enige Tante Toos;)

Zonder hierbij de druk op te voeren tot loggen, dat is geenzins mijn bedoeling....