Tranen voor Annabel

Eigenlijk ben ik best een harde tante Toos. Ik schiet niet snel vol. Niet bij films, boeken of nieuwsberichten. Ook niet in privésituaties. Dat betekent natuurlijk niet dat ik niets voel, er komen alleen niet zo snel tranen bij. Uitzonderingen daargelaten...

Toen ik zwanger was van mijn tweede zoon, keek ik Broke Back Mountain. Man of man, tranen met tuiten, snot en snikken. Verschrikkelijk. Ik wijt het nog steeds aan die zwangerschapshormonen.

Maar de echte uitzondering voor mij is dierenleed (en sinds ik moeder ben: kinderleed). Dierenleed gaat mij verschrikkelijk aan het hart. Waarom? Ik denk omdat dieren zo weerloos zijn ten opzichte van mensen. Ze zijn zo erg overgeleverd aan de wereld die de mensheid heeft gemaakt. Padden worden overreden door onze auto's, kuikens verdwijnen in onze machines en olifanten vallen in door ons gegraven grachten.

Nu weet ik wel dat het bij olifant Annabel echt een ongeluk was. Kan gebeuren. Zal ook blijven gebeuren. Maar ik vind het zo verschrikkelijk zielig. Die ogen van dat dier toen ze in die gracht lag. En nu hebben ze haar ook nog in moeten slapen. En als ik de volgende dag hoor dat de overige olifanten met hun poten op de plek des onheils staan te graven... nou, dan kun je mij dus afvoeren.

Zakdoek!