Kinderen maken kwetsbaar

Ik lees het op diverse weblogs. Moeders (of vaders) die aangeven dat het hebben van kinderen natuurlijk hartstikke geweldig, fantastisch en super is, maar die ook schrijven dat ze zo verschrikkelijk kwetsbaar zijn als het om hun kinderen gaat.

En dat klopt. Het hebben van kinderen maakt een mens kwetsbaar. Daar moet je mee om leren gaan (als je dat überhaupt al kan leren trouwens). Kwetsbaarheid varieert wellicht ook nog in 'ergheid'. Alhoewel: jouw angst of verdriet is op dat moment het ergste wat er is. Verstandelijk kun je wellicht beredeneren dat er ergens anders veel ergere dingen gebeuren, maar op dit ene moment voelt dat niet zo. Er is nu iets met jouw kind aan de hand en je wilt dat dat ophoudt en wel NU en dat alles weer goed komt.

Misschien wordt je kind ooit wel (ernstig) ziek, of misschien is jouw kind al heel erg ziek. Maar ook als je kind gewoon een griepje heeft, kun je daar als ouder al best van slag van raken. Misschien zelfs heb je ooit afscheid moeten nemen van een kind … Misschien is je kind langdurig ongelukkig, hoort het er niet bij, of wordt het gepest. En dan zijn er ook nog de vreselijke dingen die anderen kinderen aan kunnen doen.

Je wordt als aanstaande ouder niet gewaarschuwd voor deze kwetsbaarheid. Als je een relatie hebt, dan sta je als twee volwassen mensen tegenover elkaar. Je gaat met elkaar om, houdt van elkaar, maakt ruzie, maakt keuzes en neemt beslissingen. Maar je bent volwassen. Je beredeneert de dingen die gebeuren, je kunt ze ook beredeneren en je bent in principe alleen verantwoordelijk voor je eigen ik. Je wilt alleen (of samen met je partner) iets moois van het leven maken en dient daar zelf voor te zorgen. Maar dan komt er zo'n kleintje aan en dan verandert alles, alles, alles. Niets is meer zoals het was. Jij bent nu ineens verantwoordelijk voor zo'n kleine frummel. Je wilt voor dat leven zorgen, het koesteren, het gelukkig maken en je beseft, dat je dat niet alleen in de hand hebt ...

Ik ben heel erg gelukkig met mijn meiden en echt geen enorme piekeraar. Maar deze dingen houden mij behoorlijk bezig en kosten me regelmatig een aantal uren nachtrust.
Op de een of andere manier rust er ook wel een beetje een taboe op het uitspreken van deze gevoelens heb ik het idee. Klopt dat? Kun je je vinden in hetgeen ik hierboven heb geschreven of herken je er helemaal niets in? En vind je het een probleem die kwetsbaarheid, of hoort het er gewoon helemaal bij als je eenmaal ouder bent?